Bieszczady

Od lat Bieszczady stają się celem wyjazdów turystów pragnących ciszy, spokoju, odpoczynku. To właśnie pośród połonin można naprawdę odpocząć od zgiełku i hałasu. Miejsca dla siebie znajdą tu zarówno miłośnicy pieszych wycieczek, sztuki sakralnej, jak i Ci szukający wypoczynku nad jeziorem.

 

Bieszczadzkie połoniny przyciągają miłosników pieszych wędrówek o każdej porze roku. Najgęściej na szlakach robi się jednak latem i jesienią, podczas trwających wakacji, ale również zimą nie panują tu zupełne pustki. Wtedy to najwytrwalsi próbują zmagać się z mrozem, śniegiem, wyczerpującymi warunkami. Po drodze spotkac można ludzi w różnym wieku, często całe rodziny, zorganizowane grupy. Wbrew pozorom piesze wędrówki w tym rejonie nie wymagają przesadnej kondycji, można znaleźć w miarę prosty szlak, w sam raz dla niedokońca zaprawionych i przygotowanych do wyczerpujących wypraw turystów, co nie znaczy, że Ci oczekujący większej dawki wysiłu będą się nudzić. Zmęczyć się można, wchodząc się na najwyższe wzniesienie regionu – Tarnicę, a jeżeli wybierzemy się tam w okresie zimowym to na pewno emocji nie zabraknie.
Dla urozmaicenia wypoczynku, po wędrówkach możemy wybrac się nad jeden z najsłynnijeszych w krajów zbiorników zaporowych – Jezioro Solińskie i poczuć się prawie jak nad małym Bałtykiem.

Tarnica 

Tarnica

Tarnica to najwyższy szczyt polskich Bieszczadów, który znajduje się na wysokości 1346 m n.p.m. –  wznoszący się na krańcu pasma połonin, w grupie tzw. gniazda Tarnicy i Halicza. Należy do Korony Gór Polski.

Szczyt Tarnicy wznosi się ponad 500 m nad dolinę Wołosatki i wyróżnia się osobliwą sylwetką. Od sąsiedniego masywu Krzemienia grzbiet (faktycznie zwornikiem jest Tarniczka) oddzielony jest głęboką Przełęczą Goprowską, natomiast z Szerokim Wierchem łączy się charakterystyczną, ostro wciętą w grzbiet przełęczą o wysokości 1275 m n.p.m., od której pochodzi nazwa góry (w języku rumuńskim słowo "tarniţa" oznacza siodło, przełęcz). Wąski, ostry, nieco wydłużony grzbiet góry, z dwoma wyraźnymi wierzchołkami (1346 i 1339 m n.p.m.), wyścielają złomiska skał i zdobią bruzdy naturalnych zagłębień, a także resztki wojennych okopów. Z południowej strony opada w dół wysoka skalna ściana, a niżej rozścielają się wielkie pola kamiennego rumoszu. Na głównej kulminacji znajduje się punkt geodezyjny i żelazny krzyż ustawiony w 1987 r., upamiętniający – wraz z wmurowaną tablicą – pobyt ks. Karola Wojtyły 5 sierpnia 1953. Tarnica stanowi najbardziej atrakcyjny punkt widokowy w polskich Bieszczadach. Oprócz wspaniałej panoramy najbliższych grzbietów polskiej części Bieszczadów, w pogodne dni można dostrzec: Tatry, Gorgany, Ostrą Horę, Połoninę Równą, Połoninę Krasną i Świdowiec.

W rejon tych gór prowadzą zaledwie dwa piesze szlaki turystyczne. Pierwszy to końcowy odcinek Głównego Szlaku Beskidzkiego (Ustroń – Wołosate), wiodący od schroniska w Ustrzykach Górnych (znaki czerwone). Odcinek ten w swojej końcowej partii jest bardzo atrakcyjny widokowo, prowadząc do przełęczy pod szczytem Tarnicy (1275 m n.p.m.) połoninami Szerokiego Wierchu. Drugim jest bardziej stromy szlak niebieski Biała – Grybów, który prowadzi z Wołosatego bezpośrednio na przełęcz pod szczytem Tarnicy. Z przełęczy na szczyt prowadzi krótki (15 min) boczny szlak koloru żółtego.
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin stwierdzono występowanie zarazy macierzankowej.
Piesze szlaki turystyczne (czasy przejścia do przełęczy pod Tarnicą):

Ustrzyki Górne – Szeroki Wierch – przełęcz pod Tarnicą – Halicz – Rozsypaniec – Przełęcz Bukowska – Wołosate:

• z Ustrzyk Górnych 3 h (↓ 2:15 h)
• z Halicza 1:15 h (z powrotem 1:35 h), z Wołosatego 4:50 h (↓ 4:05 h)

 

Wołosate – przełęcz pod Tarnicą – Krzemień – Bukowe Berdo:

• z Wołosatego 2 h (↓ 1:10 h)
• z Bukowego Berda 1201 m n.p.m. 1:40 h (z powrotem 2 h)

Solina i Jezioro Solińskie

Solina  - należy do miejscowości, której nazwa większości z Polaków wydaje się być znana, a słysząc brzmienie słowa Solina wiemy przeważnie z czego ona słynie i gdzie się znajduje. Do Soliny dojeżdżamy od strony Leska kierując się trasą z której zjeżdżamy tuż za miejscowością Myczków, skręcając w lewo (będzie drogowskaz). Po kilku kilometrach jazdy, mijając Podkaliszcze, dotrzemy do Soliny. Jeżeli jedziemy z przeciwnego kierunku, tj. od strony Ustrzyk Górnych i Czarnej, do Soliny skręcamy na tym samym skrzyżowaniu, oczywiście już w prawo, ponieważ jest to jedyny dojazd do Soliny od tej strony. Natomiast jeżeli jedziemy od północy, na przykład od strony Bóbrki czy Ustrzyk Dolnych, wjedziemy do Soliny nieznacznie poniżej zapory.
Geograficznie zarówno Solina jak i całe jezioro, położona jest nieznacznie na północny-zachód od Bieszczadów - w Górach Sanocko-Turczańskich.

Zapora solińska jest jedną z największych atrakcji turystycznych tej miejscowości a także całych Bieszczadów (a już na pewno dla tych, którzy nie przepadają za wyprawami w góry). Jeżeli zamierzamy zwiedzić zaporę, zakładając, że poruszamy się samochodem, zostawiamy nasz pojazd na płatnym parkingu (szczególnie w weekendy trudno tu o miejsce) na który zjeżdżamy skręcając w prawo na pierwszym ostrym zakręcie przy wjeździe do Soliny od strony południowej i dalej udajemy się pieszo w kierunku zapory, mijając niezliczone punkty gastronomiczne, sprzedawców pamiątek, fotografów itp.

Tuż przed wejściem na zaporę znajduje się tablica informacyjna, która w skrócie przedstawia jej parametry, moc elektrowni oraz datę powstania. Po prawej stronie zauważymy siatki, które okalają stromą w tym miejscu skarpę. Założono je by chronić to zbocze przed nadmiernym kruszeniem a także turystów przed spadającymi odłamkami. Wchodzimy na zaporę. Niegdyś obowiązywał tu całkowity zakaz fotografowania, obecnie nie ma już z tym problemu. Ponadto zapora monitorowana jest na całej długości przez kamery.

Jezioro Solińskie - charakteryzuje się wyjątkowo dużymi wahaniami poziomu wody. Różnice osiągają 10-15m, przy czym zmiany poziomu mogą następować bardzo szybko. Z dnia na dzień poziom wody może zmienić się nawet o 1m. Jako główne powody takiego stanu rzeczy podaje się dużą zmienność przepływów Sanu, przepompowywanie wody ze zbiornika Myczkowieckiego do Solińskiego i jej oddawanie, oraz charakteryzujące się stromymi brzegami ukształtowanie dna jeziora, przez co różnice są bardziej widoczne w pionie. Południowa część jeziora dzieli się na dwie odnogi. Zachodnia dochodzi do Bukowca i ma około 14km długości, natomiast wschodnia, która jest większa powierzchniowo, dochodzi do Rajskiego, a jej odgałęzienie do Chrewtu. Odnoga ta ma ok. 27km długości. Natomiast łączna długość linii brzegowej zbiornika wynosi ok. 160km. Średnia głębokość jeziora to 25m, a maksymalna ponad 60m.

Połonina Wetlińska

Połonina Wetlińska jest jednym z najbardziej znanych i najczęściej odwiedzanych bieszczadzkich miejsc. Jest doskonałym punktem widokowym, szczególnie jesienią, oraz zimą kiedy to niejednokrotnie mamy do czynienia ze zjawiskiem inwersji temperatury, która zwiększa widzialność do 150-200km, powodując, iż z Wetlińskiej widoczne są min. Tatry.

W okresie letnim, Połonina Wetlińska przeżywa prawdziwe oblężenie. Największy ruch panuje na szlaku żółtym, prowadzącym z Przełęczy Wyżnej. Jest to zrozumiałe, ponieważ po pierwsze jest to najkrótsza droga na jej wierzchołek, po drugie jest to trasa łatwa i w końcu po trzecie: na Przełęczy znajduje się parking oraz przystanek PKS. Parking jest płatny (3zł/h samochody osobowe, 5zł/bus-van).